ΣΤΕΡΝΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

​Η τελευταία μέρα
«Κι όμως ο θάνατος είναι κάτι που γίνεται
πως πεθαίνει ένας άντρας;
Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του,
το δικό του θάνατο,που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον
και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή»
Γιώργος Σεφέρης

Τι να γράψει κανείς πάνω σ’ ένα λευκό χαρτί; Πώς να αντιμετωπίσει αυτό το τρομαχτικά λευκό κενό; Τι άλλο να κάνει εκτός από το να το κοιτά και να χαλνά την επιφάνεια του με μικρά σημάδια υγρασίας; Πώς να χωρέσει σε λέξεις την άβυσσο που άνοιξε ο θάνατος σου για μας, την απέραντη μοναξιά, την αίσθηση εγκατάλειψης μας; Πως ν’ αποφύγει να γίνει γλαφυρός, κοινότυπος, κενολόγος; Πώς να περιγράψει κανείς τον άνθρωπο, την απώλεια, τη ζωή;
    Για όσους ήξεραν καλά το Νίκο, για όσους αγκάλιασε με την αγάπη του δεν χρειάζεται ούτε μία κουβέντα. Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο, θα τον αδικήσει. Για όσους πάλι δεν τον ήξεραν καλά θα φαντάζει υπερβολή. Ίσως η σιωπή να ταιριάζει καλύτερα στην
περίσταση, σιωπή και πόνος βουβός.
Όμως εκείνος δε ζούσε στη σιωπή, αλλά στις συζητήσεις της παρέας, στις ιστορίες για την Νεάπολη των νεανικών του χρόνων, στις βαρκάδες, στα γέλια των κοριτσιών και στα πειράγματα των αγοριών, στη μελωδία της κιθάρας του και στις βραδινές καντάδες, στις ιστορίες της παλιάς Αθήνας και στους στίχους του Ατίκ, στον ήχο των γηπέδων του τένις, σε όλα αυτά που φώτιζαν τις μέρες του με γνώση, χαρά και διάθεση ζωής. Μια διάθεση ζωής που δεν την έχασε ποτέ παρά το γεγονός ότι στη ζωή του είχε κόντρα τον καιρό και κύματα μεγάλα. Όμως ο Νίκος ο μικρός καραβομαραγκός της Νεάπολης ήξερε να φτιάχνει σκαριά γερά για μεγάλες φουρτούνες.
Έτσι ήταν ο Νίκος, ο δικός μας Νίκος. Η παρουσία του χαμηλόφωνη, ολιγόλογη, αλλά ταυτόχρονα δυναμική. Δινόταν σε ό,τι έκανε με όλη του την ψυχή αλλά κυρίως αγαπούσε τους ανθρώπους με πάθος και προσέφερε τη ζωή του με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Πώς μπορούμε να δεχτούμε και να πιστέψουμε όλοι αυτοί που τον γνωρίσαμε ότι δεν θα φωτίζεται η ζωή μας από το χαμόγελο, τη ζεστασιά του, την αγάπη του, το πάθος του για ζωή;
Η ψυχή μας σπαράσσεται, αγαπημένε φίλε, συνειδητοποιώντας ότι θα στερηθούμε τη φυσική παρουσία σου.
Τι λόγια να σου στείλουμε στο ταξίδι που έφυγες το χωρίς γυρισμό μαζί σου συντροφιά; Στο ταξίδι σου αυτό να σε συντροφεύουν σκέψεις και λόγια φίλων: «Νιώθουμε περήφανοι που σε γνωρίσαμε, που ζήσαμε μαζί σου, γι’ αυτά που μας έμαθες, για το παράδειγμα ζωής που μας άφησες. Η περήφανη περπατησιά σου άφησε σημάδια ανεξίτηλα στην ψυχή μας…» ΄
Δέξου το τελευταίο αντίο αγαπημένε φίλε, καλό σου ταξίδι, θα σε κρατάμε ζωντανό στη καρδιά μας, στη σκέψη μας. Ευχόμαστε ο Θεός να δίνει δύναμη και παρηγοριά στην οικογένεια και στους δικούς σου ανθρώπους. Σε αγαπούμε τόσο πολύ και γι’ αυτό ο πόνος μας είναι μεγάλος και διαρκής… Πενθούμε!
Tο να προσπαθεί κανείς να εκτονώσει το συναίσθημα του με τη γραφή, είναι πιθανά μια απόπειρα καταδικασμένη σε αποτυχία, αλλά αναγκαία.
Σοφία Σταματίου