Συνέντευξη με τον κ. Ν. Νικολακέα
Στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδος ο συμπατριώτης μας Ν. Νικολακέας έριξε το σπόρο της αντισφαίρισης
Η υπέρμετρη αγάπη για την πατρίδα και το όραμα του για το τένις
Δημοσιογράφος: Κύριε Νικολακέα, όλοι αναγνωρίζουν την αναμφισβήτητη σημασία της δωρεάς σας στη Νεάπολη του γηπέδου αντισφαίρισης, πολλοί από μας, όμως, δε γνωρίζουν τους λόγους που σας ώθησαν σε μια τέτοια ενέργεια. Θα θέλατε να μας αναφέρετε τους λόγους αυτούς;
Ν. Νικολακέας: Νομίζω ότι δύο είναι οι κυριότεροι λόγοι που με ώθησαν στην πράξη αυτή. Από τη μία πλευρά η αγάπη μου για τον τόπο μου, τη γενέτειρά μου τη Νεάπολη, που είναι διαρκής και άσβηστη όλα αυτά τα χρόνια και από την άλλη η αγάπη μου για το τένις.
Δημοσιογράφος: Δύο μεγάλες αγάπες, λοιπόν, σχεδόν πάθη, θα έλεγε κανείς, είναι κρυμμένα πίσω από την ευγενική αυτή προσφορά σας στη Νεάπολη. Ας πάρουμε την πρώτη σας αγάπη, τη Νεάπολη, τι συμβολίζει για σας η Νεάπολη;
Ν. Νικολακέας: Τη Νεάπολη την υπεραγαπώ. Είναι η πατρίδα μου, έζησα εδώ τα παιδικά μου χρόνια, δύσκολα χρόνια, με στερήσεις, με πολλή δουλειά, μια και έχασα μικρός τον πατέρα μου και ήμουν ο προστάτης της οικογενείας, αλλά και όμορφα χρόνια, με αληθινές φιλίες, με μουσική, με τραγούδια, με καντάδες. Αν και ζω εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό, στην Αμερική, επιστρέφω στη Νεάπολη κάθε καλοκαίρι. Έχω διασχίσει εξήντα φορές τουλάχιστον τον Ατλαντικό, επιστρέφοντας στη Νεάπολη από την Αμερική τα καλοκαίρια, μια απόσταση που αν την προσθέσει κανείς αθροιστικά θα είχε φθάσει στο φεγγάρι. Αυτή είναι για μένα η Νεάπολη: το φεγγάρι των παιδικών μου χρόνων.
Αν και μένω στην Ελίκα, απ’ όπου κατάγεται η γυναίκα μου τους τρεις μήνες του καλοκαιριού επισκέπτομαι καθημερινά τη Νεάπολη τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα για να συναντήσω τους φίλους μου, παλαιούς και νεότερους στα καφέ της, τα εστιατόρια της και φυσικά στο γήπεδο τένις.
Θα μπορούσα πραγματικά να είχα επισκεφθεί πολλούς άλλους τόπους ή χώρες, μου δόθηκαν πολλές φορές ευκαιρίες να το κάνω αυτό. Δεν έφυγα ποτέ από αυτό τον τόπο, απόδειξη του πόσο τον αγαπώ. Ακόμη ούτε και τότε που έχασα το παιδί μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στους δρόμους αυτού του τόπου.
Δημοσιογράφος: Σημαντικό κριτήριο της επιλογής ενός τόπου είναι το τι συμβολίζει ο τόπος αυτός για τον καθένα, και σεις σίγουρα είστε από τους ανθρώπους που αποδεικνύουν έμπρακτα την αγάπη τους και αυτό το ξέρουν καλά όσοι σας γνωρίζουν. Την αγάπη σας, λοιπόν, για τη Νεάπολη την εκφράσατε με τη δωρεά του γηπέδου τένις. Θέλετε να μας μιλήσετε και γι’ αυτή την άλλη μεγάλη σας αγάπη, το τένις;
Ν. Νικολακέας: Το τένις είναι η ζωή μου, έπαιζα πάνω από πενήντα χρόνια, κάθε μέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, αμέσως μετά τη δουλειά, μέρα ή νύχτα, με φίλους ή συνεργάτες. Αν ήμουν πιο μικρός θα το είχα κάνει επάγγελμα. Έχω παίξει με τετρακόσιους τουλάχιστον διαφορετικούς τενίστες και πολύ συχνά με προπονητές του τένις. Έχω διδάξει στην Αμερική παιδιά γυμνασίου, λυκείου και ενήλικες. Όσοι φίλοι ή συνεργάτες δεν ήξεραν τένις θεωρούσα χρέος μου να τους μάθω. Έτσι από μαθητές γίνονταν άξιοι συμπαίκτες. Αναμφίβολα, θα έπαιζα ακόμη τένις, αν δε με σταματούσε ένα ατύχημα που είχα σ’ έναν αγώνα τένις πριν από τρία χρόνια. Συνεχίζω πάντα, όμως, να παρακολουθώ τένις, να συμβουλεύω όσους παίκτες μπορώ και φυσικά βρίσκομαι καθημερινά σχεδόν στη γήπεδο τένις στη Νεάπολη και απολαμβάνω το τουρνουά τένις.
Το τένις δεν συγκρίνεται με τα άλλα αθλήματα στην ευγένεια, στην πολιτισμένη συμπεριφορά αθλητών και φιλάθλων και στο ευ-αγωνίζεσθαι (Fair play). Για μένα είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων. Είναι το μόνο άθλημα που ο παίκτης χειροκροτεί τον αντίπαλό του όταν παίρνει έναν πολύ καλό πόντο. Ένα άθλημα που μπορεί κανείς να το παίζει σε όλη σου τη ζωή και να την παρατείνει για δέκα χρόνια τουλάχιστον. Ζωντανό παράδειγμα εγώ που δεν είχα ποτέ ως τώρα προβλήματα υγείας παίζοντας τένις και άλλοι φίλοι μου τενίστες που είναι πάνω από 90 χρονών και παίζουν ακόμα τένις.
Δημοσιογράφος: Είναι αλήθεια ότι παροτρύνετε πολλούς ανθρώπους που γνωρίζετε στη Νεάπολη ν’ ασχοληθούν με το τένις και πολλές φορές το επιτυγχάνετε;
Ν. Νικολακέας: Παροτρύνω όσους γνωρίζω μιλώντας τους με ειλικρίνεια για το άθλημα και εξηγώντας τους λεπτομερώς την αξία του αθλήματος αυτού.
Δημοσιογράφος: Πως σκεφτήκατε να συνδυάσατε αυτές τις δύο μεγάλες σας αγάπες, τη Νεάπολη και το τένις και να τις ενώσετε σε μία, δημιουργώντας το τένις στη Νεάπολη;
Ν. Νικολακέας: Η αρχική σκέψη ήταν πολύ παλιά. Όταν εγώ μπήκα για τα καλά στο νόημα του τένις σκέφτηκα να το μεταφέρω στη Νεάπολη. Το τένις το κατείχα, στην ανάγκη θα μπορούσα να το διδάξω και ο ίδιος αν δεν έβρισκα κάποιον δάσκαλο να εμπιστευτώ. Θα αναγκαζόμουν στην περίπτωση αυτή να μείνω στην Ελλάδα τουλάχιστον για ένα χρόνο. Ευτυχώς ήμουν πολύ τυχερός σ’ αυτό, που βρήκα τελικά ένα προπονητή όπως τον φανταζόμουν και όπως αρμόζει στο άθλημα αυτό. Έχω αφήσει το τένις σε πολύ καλά χέρια. Και ο Όμιλος Αντισφαίρισης κάνει πολύ καλή δουλειά, όλα τα παιδιά είναι εξαιρετικά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που η προσφορά μου έπιασε τόπο και το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
Σκοπός μου ήταν να φέρω το ευγενικό άθλημα που γνώρισα στη Νεάπολη που υπεραγαπώ. Όταν ήμουν στην Αμερική προβληματιζόμουν, σκεφτόμουν τη Νεάπολη με τα παιδιά της, αν είχαν κάτι να ασχοληθούν. Εγώ από μικρός είχα πολλά πράγματα να ασχοληθώ: είχα τη μουσική, το ποδόσφαιρο, το κολύμπι, αργότερα ανακάλυψα το τένις. Το όνειρο μου ήταν να έρθουν τα νέα παιδιά σε επαφή με το άθλημα και αν είναι δυνατό να γίνει στο μέλλον σχολικό μάθημα, γι’ αυτό και μου άρεσε η πρόταση να κάνω το γήπεδο μέσα στο Λύκειο της Νεάπολης.
Δημοσιογράφος: Όσον αφορά στην υλοποίηση αυτού του οράματός σας συναντήστε προβλήματα;
Ν. Νικολακέας: Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν γίνονται εύκολα. Η πρώτη προσπάθειά μου έγινε το 1980. Τότε δεν βρήκα κάποιους να με ενθαρρύνουν να βρω κάποιο οικόπεδο. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω κάποιο οικόπεδο της γυναίκας μου, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν θα ήταν στη Νεάπολη. Ο δικός μου στόχος ήταν η Νεάπολη. Όταν έχασα το παιδί μου, απουσίασα κάποια χρόνια δεν μπορούσα να ξεπεράσω το σοκ. Το 1994 άρχισα πάλι να ψάχνω που θα εγκαταστήσω ένα γήπεδο τένις στη Νεάπολη. Τελικά το 2005, επί Δημαρχίας Κουσούλη, με τη βοήθεια ενός φίλου, μου υποδείξανε κάποια οικόπεδα, από τα οποία ένα ήταν στο Λύκειο της Νεάπολης. Μου φάνηκε καλύτερη ιδέα να το βάλω εκεί. Ήθελα να έρθουν τα νέα παιδιά σε επαφή με το άθλημα. Πιστεύω ότι θα βγάλουμε πρωταθλητή μια μέρα από τη Νεάπολη.
Δημοσιογράφος: Δίκαια, επομένως, το τένις στην Νεάπολη έχει ταυτιστεί με το όνομά σας, χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε σήμερα τένις στη Νεάπολη, ίσως ούτε σε επίπεδο σκέψης. Το γήπεδο φέρει το όνομά σας, το τουρνουά το ίδιο. Αναμφισβήτητα είστε από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους που λειτουργούν με κίνητρο την αγνή αγάπη και όχι την προβολή ή την υστεροφημία. Εύχομαι η πράξη σας αυτή, που είναι μοναδική πράξη αγάπης, να εμπνεύσει και άλλους συμπατριώτες μας και να λειτουργήσει ως πρότυπο που θα βρει άλλους συνεχιστές.
ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: Σταύρος Ζορμπαλάς
Σοφία Σταματίου
Στο νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδος ο συμπατριώτης μας Ν. Νικολακέας έριξε το σπόρο της αντισφαίρισης
Η υπέρμετρη αγάπη για την πατρίδα και το όραμα του για το τένις
Δημοσιογράφος: Κύριε Νικολακέα, όλοι αναγνωρίζουν την αναμφισβήτητη σημασία της δωρεάς σας στη Νεάπολη του γηπέδου αντισφαίρισης, πολλοί από μας, όμως, δε γνωρίζουν τους λόγους που σας ώθησαν σε μια τέτοια ενέργεια. Θα θέλατε να μας αναφέρετε τους λόγους αυτούς;
Ν. Νικολακέας: Νομίζω ότι δύο είναι οι κυριότεροι λόγοι που με ώθησαν στην πράξη αυτή. Από τη μία πλευρά η αγάπη μου για τον τόπο μου, τη γενέτειρά μου τη Νεάπολη, που είναι διαρκής και άσβηστη όλα αυτά τα χρόνια και από την άλλη η αγάπη μου για το τένις.
Δημοσιογράφος: Δύο μεγάλες αγάπες, λοιπόν, σχεδόν πάθη, θα έλεγε κανείς, είναι κρυμμένα πίσω από την ευγενική αυτή προσφορά σας στη Νεάπολη. Ας πάρουμε την πρώτη σας αγάπη, τη Νεάπολη, τι συμβολίζει για σας η Νεάπολη;
Ν. Νικολακέας: Τη Νεάπολη την υπεραγαπώ. Είναι η πατρίδα μου, έζησα εδώ τα παιδικά μου χρόνια, δύσκολα χρόνια, με στερήσεις, με πολλή δουλειά, μια και έχασα μικρός τον πατέρα μου και ήμουν ο προστάτης της οικογενείας, αλλά και όμορφα χρόνια, με αληθινές φιλίες, με μουσική, με τραγούδια, με καντάδες. Αν και ζω εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό, στην Αμερική, επιστρέφω στη Νεάπολη κάθε καλοκαίρι. Έχω διασχίσει εξήντα φορές τουλάχιστον τον Ατλαντικό, επιστρέφοντας στη Νεάπολη από την Αμερική τα καλοκαίρια, μια απόσταση που αν την προσθέσει κανείς αθροιστικά θα είχε φθάσει στο φεγγάρι. Αυτή είναι για μένα η Νεάπολη: το φεγγάρι των παιδικών μου χρόνων.
Αν και μένω στην Ελίκα, απ’ όπου κατάγεται η γυναίκα μου τους τρεις μήνες του καλοκαιριού επισκέπτομαι καθημερινά τη Νεάπολη τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα για να συναντήσω τους φίλους μου, παλαιούς και νεότερους στα καφέ της, τα εστιατόρια της και φυσικά στο γήπεδο τένις.
Θα μπορούσα πραγματικά να είχα επισκεφθεί πολλούς άλλους τόπους ή χώρες, μου δόθηκαν πολλές φορές ευκαιρίες να το κάνω αυτό. Δεν έφυγα ποτέ από αυτό τον τόπο, απόδειξη του πόσο τον αγαπώ. Ακόμη ούτε και τότε που έχασα το παιδί μου σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στους δρόμους αυτού του τόπου.
Δημοσιογράφος: Σημαντικό κριτήριο της επιλογής ενός τόπου είναι το τι συμβολίζει ο τόπος αυτός για τον καθένα, και σεις σίγουρα είστε από τους ανθρώπους που αποδεικνύουν έμπρακτα την αγάπη τους και αυτό το ξέρουν καλά όσοι σας γνωρίζουν. Την αγάπη σας, λοιπόν, για τη Νεάπολη την εκφράσατε με τη δωρεά του γηπέδου τένις. Θέλετε να μας μιλήσετε και γι’ αυτή την άλλη μεγάλη σας αγάπη, το τένις;
Ν. Νικολακέας: Το τένις είναι η ζωή μου, έπαιζα πάνω από πενήντα χρόνια, κάθε μέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, αμέσως μετά τη δουλειά, μέρα ή νύχτα, με φίλους ή συνεργάτες. Αν ήμουν πιο μικρός θα το είχα κάνει επάγγελμα. Έχω παίξει με τετρακόσιους τουλάχιστον διαφορετικούς τενίστες και πολύ συχνά με προπονητές του τένις. Έχω διδάξει στην Αμερική παιδιά γυμνασίου, λυκείου και ενήλικες. Όσοι φίλοι ή συνεργάτες δεν ήξεραν τένις θεωρούσα χρέος μου να τους μάθω. Έτσι από μαθητές γίνονταν άξιοι συμπαίκτες. Αναμφίβολα, θα έπαιζα ακόμη τένις, αν δε με σταματούσε ένα ατύχημα που είχα σ’ έναν αγώνα τένις πριν από τρία χρόνια. Συνεχίζω πάντα, όμως, να παρακολουθώ τένις, να συμβουλεύω όσους παίκτες μπορώ και φυσικά βρίσκομαι καθημερινά σχεδόν στη γήπεδο τένις στη Νεάπολη και απολαμβάνω το τουρνουά τένις.
Το τένις δεν συγκρίνεται με τα άλλα αθλήματα στην ευγένεια, στην πολιτισμένη συμπεριφορά αθλητών και φιλάθλων και στο ευ-αγωνίζεσθαι (Fair play). Για μένα είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων. Είναι το μόνο άθλημα που ο παίκτης χειροκροτεί τον αντίπαλό του όταν παίρνει έναν πολύ καλό πόντο. Ένα άθλημα που μπορεί κανείς να το παίζει σε όλη σου τη ζωή και να την παρατείνει για δέκα χρόνια τουλάχιστον. Ζωντανό παράδειγμα εγώ που δεν είχα ποτέ ως τώρα προβλήματα υγείας παίζοντας τένις και άλλοι φίλοι μου τενίστες που είναι πάνω από 90 χρονών και παίζουν ακόμα τένις.
Δημοσιογράφος: Είναι αλήθεια ότι παροτρύνετε πολλούς ανθρώπους που γνωρίζετε στη Νεάπολη ν’ ασχοληθούν με το τένις και πολλές φορές το επιτυγχάνετε;
Ν. Νικολακέας: Παροτρύνω όσους γνωρίζω μιλώντας τους με ειλικρίνεια για το άθλημα και εξηγώντας τους λεπτομερώς την αξία του αθλήματος αυτού.
Δημοσιογράφος: Πως σκεφτήκατε να συνδυάσατε αυτές τις δύο μεγάλες σας αγάπες, τη Νεάπολη και το τένις και να τις ενώσετε σε μία, δημιουργώντας το τένις στη Νεάπολη;
Ν. Νικολακέας: Η αρχική σκέψη ήταν πολύ παλιά. Όταν εγώ μπήκα για τα καλά στο νόημα του τένις σκέφτηκα να το μεταφέρω στη Νεάπολη. Το τένις το κατείχα, στην ανάγκη θα μπορούσα να το διδάξω και ο ίδιος αν δεν έβρισκα κάποιον δάσκαλο να εμπιστευτώ. Θα αναγκαζόμουν στην περίπτωση αυτή να μείνω στην Ελλάδα τουλάχιστον για ένα χρόνο. Ευτυχώς ήμουν πολύ τυχερός σ’ αυτό, που βρήκα τελικά ένα προπονητή όπως τον φανταζόμουν και όπως αρμόζει στο άθλημα αυτό. Έχω αφήσει το τένις σε πολύ καλά χέρια. Και ο Όμιλος Αντισφαίρισης κάνει πολύ καλή δουλειά, όλα τα παιδιά είναι εξαιρετικά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που η προσφορά μου έπιασε τόπο και το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα.
Σκοπός μου ήταν να φέρω το ευγενικό άθλημα που γνώρισα στη Νεάπολη που υπεραγαπώ. Όταν ήμουν στην Αμερική προβληματιζόμουν, σκεφτόμουν τη Νεάπολη με τα παιδιά της, αν είχαν κάτι να ασχοληθούν. Εγώ από μικρός είχα πολλά πράγματα να ασχοληθώ: είχα τη μουσική, το ποδόσφαιρο, το κολύμπι, αργότερα ανακάλυψα το τένις. Το όνειρο μου ήταν να έρθουν τα νέα παιδιά σε επαφή με το άθλημα και αν είναι δυνατό να γίνει στο μέλλον σχολικό μάθημα, γι’ αυτό και μου άρεσε η πρόταση να κάνω το γήπεδο μέσα στο Λύκειο της Νεάπολης.
Δημοσιογράφος: Όσον αφορά στην υλοποίηση αυτού του οράματός σας συναντήστε προβλήματα;
Ν. Νικολακέας: Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν γίνονται εύκολα. Η πρώτη προσπάθειά μου έγινε το 1980. Τότε δεν βρήκα κάποιους να με ενθαρρύνουν να βρω κάποιο οικόπεδο. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω κάποιο οικόπεδο της γυναίκας μου, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν θα ήταν στη Νεάπολη. Ο δικός μου στόχος ήταν η Νεάπολη. Όταν έχασα το παιδί μου, απουσίασα κάποια χρόνια δεν μπορούσα να ξεπεράσω το σοκ. Το 1994 άρχισα πάλι να ψάχνω που θα εγκαταστήσω ένα γήπεδο τένις στη Νεάπολη. Τελικά το 2005, επί Δημαρχίας Κουσούλη, με τη βοήθεια ενός φίλου, μου υποδείξανε κάποια οικόπεδα, από τα οποία ένα ήταν στο Λύκειο της Νεάπολης. Μου φάνηκε καλύτερη ιδέα να το βάλω εκεί. Ήθελα να έρθουν τα νέα παιδιά σε επαφή με το άθλημα. Πιστεύω ότι θα βγάλουμε πρωταθλητή μια μέρα από τη Νεάπολη.
Δημοσιογράφος: Δίκαια, επομένως, το τένις στην Νεάπολη έχει ταυτιστεί με το όνομά σας, χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε σήμερα τένις στη Νεάπολη, ίσως ούτε σε επίπεδο σκέψης. Το γήπεδο φέρει το όνομά σας, το τουρνουά το ίδιο. Αναμφισβήτητα είστε από τους σπάνιους εκείνους ανθρώπους που λειτουργούν με κίνητρο την αγνή αγάπη και όχι την προβολή ή την υστεροφημία. Εύχομαι η πράξη σας αυτή, που είναι μοναδική πράξη αγάπης, να εμπνεύσει και άλλους συμπατριώτες μας και να λειτουργήσει ως πρότυπο που θα βρει άλλους συνεχιστές.
ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: Σταύρος Ζορμπαλάς
Σοφία Σταματίου
